YORUM

Gümülcine, 03.06.2022

Geçtiğimiz günlerde basında yer alan haberlere göre, Trakya Dimokritos Üniversitesi kampüsünde halka açık park için düğmeye basıldı. Parkta 3,5 km uzunluğunda yürüyüş alanı, bisiklet yolu, yazlık sinema v.d. etkinlik alanları yer alacak. Proje Tarım Kalkınma Bakanlığının AB Tarım Fonu tarafından finanse edilecek ve toplam 312.909 avro gibi bir harcama yapılacak.

Üniversite Kampüsü bilindiği gibi Gümülcine’nin kuzeybatısında ve Eşekçili köyünün güneyinde yer almaktadır. “Yaka” bölgesindeki bu 3.000 dönüm arazi 1980 yılında, Trakya Dimokritos Üniversitesi inşası için zorla kamulaştırıldı. Tarla sahiplerine ise çok cüzi miktarlarda para ödendi, hatta bazı Türkler rakamı çok düşük bulduklarından parayı dahi almadılar. O yıllarda insanların tüm protesto, karşı çıkma ve feryatlarına rağmen devlet kararlaştırdığını yaptı. Diğer kamulaştırmalarda olduğu gibi yine Türklere ait verimli topraklar seçildi ve insanlar perişan oldu!

Yapılan bu kamulaştırma özellikle Eşekçili- Thamna köyünde yaşamlarını sürdüren Türkleri derinden etkiledi; insanlara çalışacak toprak kalmadığından, bir çok genç başka diyarlara göç etmek zorunda kaldı.

Diğer bölgelerde bir çok verimsiz arazi atıl vaziyette dururken, Türklerin en verimli topraklarının seçilmesi amacın üniversite inşa etmek olmadığı o gün daha belliydi. Dünyanın en büyük üniversite kampüsleri bile bu kadar büyük araziye sahip değilken, bir bölgesel üniversitenin bu kadar büyük bir araziye kurulması çok manidardı! Nitekim kamulaştırmanın üzerinden tam 42 yıl geçti! Devlet bu araziye çok az sayıda bina inşa edebildi. Demek ki binlerce dönüm araziye ihtiyaç yokmuş!

Günümüze geldiğimizde, şimdi buraya halka açık park ve yürüyüş alanlarının yapılacağı basında yer almaktadır. Şimdi burada yaşayan insanları düşünüyorum. Bir zamanlar atalarından kalan çalışılan verimli topraklarını tel örgüler içinde seyrediyorlar! Bu onlar için bambaşka bir duygu seli olsa gerek. Bu insanların hangisi gidip bu parkta gönül rahatlığı ile gezinti yapabilecek?

Kısacası oradan her geçişimde, kampüse her girişimde, tel örgüleri gördüğümde bu insanların yaşadıkları duyguları çok daha anlıyor ve acıyla bu manzarayı seyrediyorum.